İnsanın dünya hayatının en güzel bir şekilde sonuçlanıp iman ile ölmesine hüsn-i hâtime ve kötü şekilde sonlanıp kâfir olarak ölmesine de sû-i hâtime denir. Peygamberler hâriç, hiç kimse sekerât-ı mevt denilen can çekişme halinde ve son nefesinde nasıl öleceğini bilemediğinden, Allah dostları son nefeste şeytana aldanmaktan korkup ağlamışlar ve hiçbir zaman kahkaha ile gülmemişler.